Bannie | PleumaNimoX: June 2018

Wednesday, June 27, 2018

Saturday, June 16, 2018

Internet

#EEShortyButGoodly
#ElEscritorsEsfera

"Babe, when would you visit me? I want to see you in person. Baka mauna pang masakop ng mga alien ang mundo." Kausap ko sa video call ang Amerikana kong kasintahan na nakilala ko lang sa facebook.

"Bobong mga tao! The Earth was already invaded. Hindi kayo ganoon ka talino para maimbento ang mga ganito." #55words

Internet | June 17, 2018 | Bannie Bandibas

Monday, June 11, 2018

KAILAN

Kailan

Kailan ako lalaya sa buhay na ito?

Dito sa kulungang walang kanto,

Walang sulok na mapagtataguan—

Mula sa mga demonyo at kasinungalingan.

Panginoon, eksaktong araw ang kailangan.

Anong oras? Agahan ba o hapunan?

Bawiin mo na ang kalbaryong aking dala-dala,

'Pagkat nasasakal na sa bawat kong paghinga.

#DN_Malaya

*Certificate of Recognition*

*Poster - Entry*

Kailan | June 12, 2018 | Damdaming Nakapaskil | Kalayaan | Kontribyutor | Bannie Bandibas

EROPLANONG PAPEL

Kalayaan Activity winner (5th place)

Eroplanong Papel

Naluluha si James habang inaayos sa kaniyang mesa ang mga gamit niyang nagkalat sa sahig. Napagdiskitahan kasi siya ng mga bully sa kanilang klase.

Nilapitan siya ni Steff. "O, anong problema James? Bakit hindi maitsura iyang mukha mo?" Tanong ng kaibigan.

"Di ko lang kasi maintindihan, bakit parang hindi patas ang Diyos? Kung sino pa iyong masasama ang ugali, sila pa iyong malayang gawin ang kahit na ano." Pagmamaktol niya.

"Eh, hindi naman sila totoong malaya!" Sambit ni Steff. "Paano? Kita mo nga, malaya silang manakit ng kahit na sino!" Pagtataka ni James.

"Hindi sila malaya dahil hindi sila nakukuntento. Kaya 'wag kang tumulad sa kanila, palayain mo ang iyong sarili mula sa galit upang makalipad ka." Paliwanag ng kaibigan.

"Gaya ng mga ito," sabay turo sa isang pad ng papel ni James na natambakan ng iba pang mga gamit. Sinimulan niyang tanggalin ang nakapatong dito, "Ito ang mga problema, pag-aalala, galit, at iba pa. Kailangan mo itong tanggalin sa puso mo." Kumuha siya isang piraso ng papel at tinupi. "Ang pagtiklop ay hindi karuwagan kundi pagpapakumbaba." Nang nabuo na ang eroplanong papel ay inihagis niya ito sa hangin, "Upang masabi mong ika'y tunay na malaya."

PleumaNimox

#SobrangShortStories

#SimboloNgKalayaan

*Poster*

Eroplanong Papel | June 12, 2018 | Sobrang Short Stories | Pagsulat ng Dagli Activity | Rank 5 | Bannie Bandibas

Saturday, June 9, 2018

TONIGHT

Tonight

(FM STATIC)

Malalim na ang gabi nang makarating ako sa bahay. Pagod mula sa trabaho. Ewan ko ba kung ba't napapaluha ako sa tuwing binubuksan ko ang pinto. Siguro'y dala lang ng sakit noong huling gabing kasama ko pa siya.

Naaalala ko ang malamig niyang boses sa tuwing umuuwi ako at agad siyang magkekwento tungkol sa kaniyang pananampalataya. Kahit hindi ako noon naniniwala ay nakikinig ako sa kaniya.

Ngayon, napapahiga na lamang ako sa kama, mag-isa. Mas dama ko pa ang sakit kaysa pagod. Napatitig ako sa labas ng bintana, natatanaw ang liwanag ng mga tala. "Huwag kang mag-alala, bibitbitin ako ng mga butuin. Kaya kung mananabik ka sa akin ay tanawin mo lang sila." Ito ang huli niyang paalala bago siya naglaho at iniwan akong mag-isa. Hawak na siya ng mga butuin.

Nakapa ko ang "remote control", binuksan ang telebisyon. Hindi na ako nagulat sa balita na sa aki'y bumungad.

"Effem Statico, sikat na bold at pornstar, gabi-gabing pinapanood sa isang bar. Bali-balitang iba't ibang sikat na mga personalidad ang kaniyang sineserbisyohan. Mga politiko, mayayaman at artista. Kailan kaya siya makalalaya?"

Napayakap ako sa aking unan. "Namimiss kita Effem, sana'y nandito ka sa aking tabi. Ngunit alam ko at masakit isipin—the stars are holding you tonight."

*insert Tonight by FM Static*

Tonight | June 9, 2018 | Bannie Bandibas

25 MINUTES

25 Minutes

(MLTR)

Hindi ko maintindihan ang aking nararamdaman. Nagsisisi kung bakit ko siya iniwan sa harap ng simbahan, umiiyak at nagmamakaawa. Hindi ako nakinig at tuluyang humakbang palayo.

Sana hindi pa huli ang lahat, hahanapin ko siya. Nilibot ko na ang buong bayan at isa na lamang ang hindi ko pa napupuntahan.

Nakatayo ako sa kabilang dako, nakatitig sa kaniya. Nakangiti siyang suot-suot ang kaniyang puting saya—damit pangkasal. Pananabik ang nakikita ko sa kaniyang mga mata. Naghihintay na magbukas ang pinto ng kapilya, kung saan ko siya pinaluha.

Kinakabahan ako ngunit naglakas-loob na lumapit. Hinawakan ang kaniyang mga kamay sabay sambit, "Mahal, nandito na ako." Lumingon siya't ang mukha'y bigla nagbago. Ang saya sa kaniyang mga mata at napalitan ng luha. "Patawad, ngunit huli ka na. Dalampu't limang minuto ka nang huli." Ang tanging nasabi niya habang nanginginig ang mga labi.

Nalungkot ako ngunit kailangan kong tanggapin ang katotohanan. Wala na, kaya dapat na akong magpaalam.

Sa huling pagkakataon ay humingi ako ng pabor na sana'y hayaan niyang ako ang magbukas ng tarangkahan. Pumayag naman siya at naghandang humakbang.

Pagbukas ko'y gulat ang aking naramdaman. Walang tao at tanging anino ko lamang ang nakikita ko sa loob ng simbahan. Lumingon ako't biglang naalala, parehong saya ang suot niya noong iniwan ko siya dito sa kapilya. "Kung bumalik ka lang sana agad, baka sabay pa tayong naglakad papunta sa altar. Mahal, hinintay kita ngunit katawan ko'y sumuko na."

*insert 25 minutes by Michael Learns To Rock*