Kahon
Pag-ibig na dating
mainit,
ngayo'y lumalamig
kaya hindi ko na ipipilit--
mag-isa ko na lamang
bibitbitin ang ating daigdig.
Iyon ang aking akala...
Nakatingin ako sa tv,
pinapanood ang paborito nating palabas—habang ika'y tulalang nakatingin lamang
sa malayo. Nakatitig sa punong mangga na dati nating inaakyatan noong tayo'y
mga bata pa. Nandito tayo sa sala, nasa kabilang dako ka ng sofa. Tahimik,
hindi nag-iimikan.
Mag-aapat na linggo ka
nang ganito. Gusto kitang tanungin ngunit alam kong pikunin ka, kaya hindi na
kita kinukulit. Ngunit nasasaktan ako, nabibigatan na parang wala kang
pakialam. Siguro'y mag-isa ko na lamang bibitbitin ang binuo nating mundo,
iyong ikaw at ako—dating pasan nating pareho. Dating mainit na apoy, ngayo'y
naging malamig na yelo. Bakit ganito? Bakit ka nagbago?
Hanggang sa pagsapit ng
gabi, hindi ka na sa akin tumabi. Mas pinili mo na lamang na mahiga sa sahig,
kaysa yakap-yakap kita sa higaan.
27th night, February
2018—11:00PM
[Mahal is calling...]
[Answer]
"Hello?
Mahal?" Naiiyak kong sagot sa kanya pero medyo natatawa kasi tumawag pa
siya kahit nasa gilid lang naman siya ng kamang hinihigaan ko. Nagtataka ngunit
nagpatuloy ako sa pagsasalita. "Ba't naisipan mong tumawag?"
"Pumunta ka diretso
sa kusina bukas ng umaga, ipaghahanda kita ng mga paborito natin." [End of
call...] Napangiti ako kahit seryoso at parang walang emosyon ang kanyang
pagkakasabi.
Napasilip ako sa kung
saan siya naroon at saktong pagbaba niya ng kanyang cellphone.
Kinabukasan ay agad
akong tumakbo papunta sa kusina at nagulat sa isang malaking kahon ng washing
machine na nakatumba sa gitna ng sala. Napatawa ako. "Ang sweet talaga ng
lokong iyon." Anniversary rin kasi namin ngayon.
Tumuloy ako sa kusina at
may sandwich, kape at barahang nakalapag sa lamesa. May sulat rin na agad kong
binuksan at binasa.
--
"Happy anniversary
sa iyo, aking Prinsesa! Mahal na mahal kita, gaya pa rin ng pagmamahal ko sa
'yo noong una kong inamin ang aking pagtingin. Ang sarap lang alalahanin ang
nakaraan. Iyong peanut butter sandwich na inihahanda ni mama pagkatapos nating
maglaro, tapos ipinapahid ko sa iyo ang palaman hanggang sa magkagantihan—ang
dungis na tuloy nating tingnan. Ang weird lang din na pareho tayong mahilig sa
kape, kahit ang bata pa natin ay feel na feel na nating magpuyat. Sabay din
tayong napapagalitan kapag nahuhuli tayong naglalaro ng "tong-its" na
madalas akong natatalo. Pati sa taguan ay agad mo akong nahahanap kasi alam
mong sa kahon ng washing machine ako palaging nagtatago. Natatawa ako kapag
naaalala ko ang mga bagay na sabay nating ginagawa noon—subalit mag-isa mo na
lang yata na gagawin ang mga iyon ngayon." Napahinto ako sa pagbabasa at
tumayo, inilapag ang sulat. Bumilis ang tibok ng aking puso nang may nahulog na
piraso ng notepad mula sa envelope na pinaglagyan niya ng sulat.
Nagsimulang tumulo ang
aking luha sa nabasa ko, napatingin sa kahon at kinuhang muli ang sulat.
"PS: Hindi ito
taguan ngunit kung hindi mo na ako naabutan sa iyong pag-gising, alam mo na
kung saan ako hahanapin."
Notepad: Feb. 1, 2018
Dr. Suarez—1 month
No comments:
Post a Comment