Guhit ng Hubad
ni Bannie Bandibas
Handa na ang lapis at pambura
Na nakapatong sa lamesa.
Nakasabit na rin ang tuwalya,
Pampunas ng pawis sa mata.
Isa itong pakikidigma ng tagaguhit,
Sa sketchbook ay hinigpitan ang kapit.
Kailangan niyang ipadama ang sakit
O saya na dapat ay walang pait.
Pumasok ang isang dalaga
Na ang mukha'y totoong maganda.
Tumitig siya nang may tuwa
Ngunit mga mata niya'y may bakas ng luha.
Nang makaupo na sa sofa,
Ang tagaguhit ay biglang nagsalita.
"Hubarin mo na ang iyong saya
At basain ang katawan ng tubig sa lawa."
Hindi naintindihan ng dilag ang utos,
Ngunit naghubad siya hanggang maubos
Ang saplot sa katawan at nagbuhos
Ng tubig—sa balikat niya'y humaplos.
Ang tagaguhit ay muling nagsalita,
"Tumingin ka sa akin, Ganda,
Hawiin ang buhok at iyong ipakita
Ang larawan ng tunay na nadarama."
Nagsimulang gumuhit ang mama,
Maraming beses siyang nagbura.
Ang dalaga ay sobrang nagtaka,
Ang tagaguhit na ito'y magaling nga ba?
Naisipan ng dilag na ngumiting marahan,
Ngunit siya ay natigilan.
Kakaiba ang kaniyang naramdaman
Nang masilayan ang iginuhit na larawan.
Hindi mga kurba ang kaniyang nakita,
Kundi isang maikling talata—
"Magpakatotoo ka!" Di na niya napigilan ang pagluha.
"Patawad, hindi ako isang tagaguhit—ako'y makata."
No comments:
Post a Comment