MILITARY TIME

Military Time

 

We're inside a room,

Everyone felt doomed

But I expected this to come.

Yes, this might be crazy to some

But I'm just waiting for this day to arrive

'Coz I know—only few merely survived.

 

Along with the words buzzing,

There's also music that I am hearing

From the devices and wheels of this bed—

Like a song, running through my head.

My thoughts, like choirs' second voices,

Also speaks annoyingly—added in the noises.

 

In a sudden, the room hits its silence

And only one beat got the presence.

 

Everyone rattled with that long beep,

I guess this man didn't want to just sleep.

Their speeches took double pitch higher

While I took a pair of steel, pulled its wire.

"Doctor, please help him," cry of a woman.

She crumpled my gown. "Please help my son."

 

I pulled my arms away and moved closer,

Dropped the equipment. "My love, its over."

"Let's give him this peace from all the chaos

That he have been through. A peaceful 'adios'"

I grabbed his hands and placed it in my chest.

"Time, O-800. My brave son, take your time to rest."

August 30, 2020 | Military Time | Asia Pacific Hospice Conference 2020

KWARENTA

Kwarenta
(Spoken Word Poetry Piece)

Lumilipas,
Tumatakbo ang oras…
May hinihintay ka?
Ako kasi, oo--
araw-araw naghihintay sa isang dalaga,
tatlongput-siyam na araw na.

Dito--
sa kabilang dako ng posteng ito,
kung saan ang usok at ingay ay nagtatagpo--
pati na rin ang aming mga puso.

Ninanakawan ko siya ng tingin,
umiiwas kapag kaniyang napansin.
Di ko masabing maganda siya--
”Oo, maganda ka ngunit lungkot ang nakikita ko sa iyong mga mata.”

Una kang sumasakay sa bus na kulay pula,
ako nama’y humihiling na ma-trapik ka
upang magkasabay pa rin ang mga bus natin sa paglarga
ngunit hindi kita naaabutan, nakapagtataka.

Kinabukasan, oras na,
Ako’y nagpasyang magpapakilala.
Naghintay ako, Hinintay kita
ngunit wala akong nasilayan, kahit anino mo, sinta.

Naghintay ako, pinalagpas ko ang isang oras
kahit bawas na to sa sweldo at marami nang dumaan na bus--
naghintay ako
ngunit tila nawalan na ng pag-asa itong puso.

Hanggang…

May dumating na isang matanda,
babaeng itim ang suot, malungkot, lumuluha.
Nagtanong ako, “saan po ang inyong punta?”
”Sa puntod ng apo ko, iho.”
Kita ang pagkalugmok sa pagsagot niya.

Ipinakita ang litratong dala-dala,
gulat ang nadama.
Lalong bumilis ang pintig ng aking puso
nang sabihin niyang-- “apatnapung araw na rin mula nang nilisan niya ang mundong ito, dito mismo.”

Dito mismo sa lugar na ito--
sa tagpuan ng aming mga puso.

Lumilipas,
Tumatakbo ang oras…
Umiibig ako sa isang multo.
Bakit ganito? Bakit ba ako
ang pinaglaruan ng buhay at kamatayan?
Pinagtagpo ang kahapon at kasalukuyan
sa daang walang tumatakbong sasakyan--
walang simula ngunit may hangganan.

~

Photo credits to Pinterest
Follow our Mother Organization's page:
Istilo Poetry
Follow also our other branches:
Istilo Poetry - Tagaytay
Istilo Poetry - Ilocos Sur
Istilo Poetry - Valenzuela
Istilo Poetry - Oriental Mindoro
Istilo Poetry - Negros Oriental
Subscribe also to our YouTube Channel: Istilo Poetry
#SpokenWordPoetry
#SuportaLokal

FACEBOOK VIDEO

Kwarenta | August 17, 2020 | Istilo Poetry - SarGen | Bannie Bandibas