DELAILAH

 

Delailah

Genre: Romance/Teen Fiction

Ruth: "Dee! Ingat sa pag-uwi."

Me: "Sige! Jonas, ihatid mo sa dapat paghatiran si Ruth. Baka masapak kita kapag may nangyari diyan."

Jonas: "Opo, madam. Hahaha. Kita-kits bukas."

Hay nako, nakakainggit 'yung magjowang 'yon. Anim na taon na silang sweet at ako, anim na taon na ring bitter. Kung hindi lang bestfriend si Ruth, baka inagaw ko na Jonas. Hahaha. (evil laugh) Ang pogi naman kasi. Simula noong nalaman kong sila na ni Ruth, pinili kong wag na lamang umibig. Hinahangaan ko siya sa kabila ng bali-balitang babaero siya. Nagtataka tuloy ako, nalalaman naman ni Ruth mga ginagawa ni Jonas pero paano niya nasisikmurang balewalain ang mga 'yon? Ang tibay niyang babae, kaya siguro binabalikan pa rin siya ni Jonas kasi kakaiba siyang babae.

*Phone rings*

Me: "O, bakit ma?"

Mama: "Pauwi ka na ba anak? Bumili ka muna ng gamot sa botika doon sa may kanto, naubusan na ng gamot ang tatay mo."

Me: "Opo nay."

*Droped call*

Sa botika.

Dee: "Ah miss, may ganitong gamot po ba kayo?"

Tindera: "Teka lang po, kukuha po muna ako sa bodega. Willing to wait maam?"

Dee: "Ah, yes. Salamat."

As if naman may choice ako, ito lang naman ang botika dito sa lugar namin.

Tiningnan ko ang relo ko, ala-una na pala ng umaga. Kailangan ko nang makauwi agad. Nakakakilabot naman kasi 'tong lugar namin. Ayaw kong maniwala sa mga chismis pero nakakatakot pa rin.

Me: "Miss! May ibibilis pa ba iyan?"

Guy: "Mitt! May ibibilit pa ba iyan?"

Napalingon ako sa lalaking naka-itim na hoodie, nakasalamin at napakaputi ng kutis. Hindi ko maaninag ang kaniyang mukha. Lumalakas ang pintig ng puso ko, napakamisteryoso niyang tingnan tsaka ang weird niya magsalita. 

Tindera: "Maam, kasama ni'yo po ba ang lalakeng 'yan?"

Bumalik ang aking ulirat mula sa pagkatulala.

Me: "Huh? Ah, hindi."

Tindera: "Ah, sabay po kasi kayong dumating tsaka tanaw ko po kayo kanina sa malayo na magkasunod sa paglalakad. Akala ko po boyfriend ni'yo."

Seryoso? Bakit di ko siya napansin? Bigla akong kinabahan at nagmadaling kinuha ang binili kong gamot.

Malapit na ako sa bahay ngunit nararamdaman kong may sumusunod sa akin. Bumigat ang mga paa ko at napatigil ako sa paglalakad. Natatakot ako pero pinili kong lingonin ang sumusunod sa akin. Pagharap ko sa kaniya'y nagulat akong na ang lalakeng nasa botika kanina ang sumusunod sa akin. Maraming tumatakbo sa isip ko at napabulyaw na lamang.

Me: "Bakit mo ako sinusundan? Siguro manyak ka noh? Pinagnanasahan mo ako? Nako! Wag mo akong subukan, baka hindi mo alam amazona ako. Sasaktan mo ako? Gagahasain?"

Napatingin siya ng masama sa akin.

Guy: "Hindi."

Me: "At bakit kanina mo pa ako sinusundan?"

Guy: "Hindi kita tinutundan, ayon ang bahay namin."

Sabay turo sa bahay na katabi lamang ng tinutuluyan namin.

Hindi ako nakaimik at tiningnan siya. Ngumiti lamang ito, akmang lalapit sa akin.

Me: "Teka, 'wag kang lalapit."

Napatakbo ako hindi dahil sa takot kundi sobrang pagkapahiya. Nakaramdam ako ng inis sa lalakeng iyon, ayaw ko ng napapahiya. Sinusumpa ko siya.

Pumasok na ako ng bahay na hinihingal.

Mama: "Anak? Bakit ka hinihingal?"

Me: "Ah,  wala po ito ma. Nag-jogging lang ako pauwi."

Mama: "Talaga? Buti naman nagpapaka-healthy ka. Hindi mo ginagaya 'yung tatay mo. Nakabili ka ba ng gamot?"

Me: "Opo ma, ito po."

Mama: "Salamat anak. Sige na, umakyat ka na. Magpahinga ka--papasok ka pa bukas. Good night."

Umakyat ako ng kwarto at napaupo sa kama. Malakas pa rin ang pintig ng puso ko. Hindi maiwasan na isipin ang nangyari kanina pero mas naiisip ang lalakeng iyon. Napaka-charming niya kahit mukhang emo. Matalino rin yata kasi nakasalamin. Tsaka no'ng ngumiti siya, parang nakakita ako ng anghel. Hay, pinapantasya ko na yata. Makatulog na nga.

Kinabukasan.

Mama: "Anak, gising ka na ba? Ipinapatawag ka ng papa mo."

Malungkot ang mukha ni mama.

Me: "Bakit ma? Anong nangyayari?"

Mama: "Magpapahilot lang yata. Puntahan mo na."

Me: "Sige po." Naguguluhang tugon ko.

Sa kwarto ni Papa.

Me: "Pa?" Maluha-luhang tawag ko sa kanya.

Papa: "O, anak. Halika. May sasabihin lang si Papa."

Lumapit ako sa tabi ng higaan niya.

Papa: "Anak?"

Me: "Pa?"

Tumahimik ang kwarto ng ilang segundo.

Papa: "Kailan ka mag-aasawa?"

Nagulat ako't napatingin sa kanya.

Me: "Huh? Hahaha, pa naman eh. Anong klaseng tanong 'yan?"

Papa: "Nako Delailah, tumatanda ka na. Sinong mag-aalaga sa 'yo kapag nawala na kami ng mama mo?"

Me: "Kaya ko na po ang sarili ko. Tsaka gagawin ko ang lahat makasama ko lang kayo ng matagal."

Mama: "Anak, 'wag mo na kaming isipin. Hindi mo kami responsibilidad."

Me: "Pero ma..."

Papa: "Anak. Isipin mo ang bukas mo. Tandaan mo palagi, sa lahat ng magiging desisyon mo'y gamitin ang utak ngunit pakikinggan mo rin ang puso. Dahil hindi lahat ng nararamdaman ay naiintindihan ng isip. Minsan, ang pagpintig ng puso ang siyang bumubulong. Sundin mo ang puso mo sa mga panahong hindi mo naririnig ang iyong isip."

Nagsimulang tumulo ang aking luha.

Me: "Opo papa."

Mama: "Ang drama mo Jeremiah. Namamaalam ka na ba?"

Nagkatitigan lang si mama at papa. Nakikita ko ang lungkot sa kanilang mga mata.

Mama: "Bababa na ako."

Papa: "Sige, magpapahinga na rin ako." Tumalikod si papa at humihikbing umalis si mama.

Sa labas ng bahay.

Me: "Ma, papasok na po ako."

Tahimik kong isinara ang pinto upang hindi magising si papa. Pagtalikod ko sa pinto ay nakita ko siya, 'yung lalakeng misteryo. Isinuot niya ang kanyang helmet at inihanda ang kanyang motorsiklo. Napatingin siya sa akin at tila nagayuma ako ng mga titig niya.

Guy: "Hi! Papatok ka na? Hatid na kita?"

Nairita ako sa sinabi niya. Hindi pa nga kami magkakilala, ganyan na ang offer niya? Manyak nga siguro ito.

Me: "Ah, hindi na. Naglalakad lang ako palagi, malapit lang naman kasi ang opisina namin dito."

Guy: "Gano'n ba? Tige, maglalakad na lang din ako." Nakangiti niyang sabi sa akin.

Aba, ano 'tong ginagawa niya? Balak niya na ba akong sundan palagi? Nagagandahan yata sa akin, hindi naman nakapagtataka. Hahaha. Hayaan ko na lang kaya?

Me: "Sige, ikaw ang bahala." Natatawa kong tugon.

Tahimik niya lamang akong sinusundan. Parang nahihiya kameng pareho na magsalita. Hanggang...

Guy: "Kumutta ka na Dee?"

Hala, stalker ko ba to?

Me: "Bakit mo alam ang pangalan ko?"

Guy: "Ah, kaya pala. Hindi mo na talaga ako naaalala."

Me: "Huh?"

Guy: "Tamton! Remember?"

Hinalukay ko ang aking memorya at sinisid ang dagat ng aking mga alaala.

Me: "Aha! Tamtam! 'Yung maikli ang dila at anak-araw."

Tam: "Grabe pagbati naman 'yan. Lait ipangbubungad mo ta itang kaibigan."

Me: "Hahaha. Hindi ko sinasadya. Nakakatuwa naman, kailan pa kayo bumalik?"

Tam: "Ilang araw na rin ang nakalilipat. Hindi lang kita natitiyempohan. Kaya nga ang taya ko kagabi noong nagkita tayo sa wakat. Hindi mo pala ako nakilala kaya ganoob ang bungad mo ta akin."

Me: "Hehe, pasensya na. Ang laki kasi ng pinagbago mo, lalo na ang itsura."

Tam: "Oo nga. Hehe. Pero ikaw, wala kang pinagbago. Ikaw pa rin 'yung babae na naguttuhan ko." Nagulat kameng pareho sa sinabi niya.

Me: "Huh?" Kinikilig kong tanong.

Tam: "Ah ano... Ahm... Gutto mong ikwento ko tayo ang naging buhay ko ta Amerika?"

Nagsimula siyang magkwento sa mga naging karanasan niya hanggang pinag-usapan na rin namin ang mga ala-ala namin noong mga bata pa kami. Ang saya ko noong araw na iyon.

Simula noon, araw-araw na akong hatid sundo ni Tam. Tumatambay rin kami sa parke na nasa harap lang ng bahay namin.

Me: "Bakit nga pala kayo biglang umalis nang hindi nagpapaalam? Bigla na lang kayong nawala."

Tam: "Gutto kati ni mama na patekreto kaming aalit, ewan ko ba kung may pinagtataguan kami o baka dala lang tiguro ng trauma dahil ta pagkamatay ni papa. Alam kong may itinatago tiya pero hindi na ako tumubok na magtanong."

Kinabahan at napatingin ako sa nalulungkot niyang mukha.

Me: "Oo nga pala, nalungkot din ako sa nangyari sa papa mo noon. Bakit kaya siya nagpakamatay?"

Nagsimula na akong makinig.

Tam: "Hindi..."

Boses ng lalake: "Dee!"

Me: "O, Gin?"

Gin: "Mag-usap tayo." Sambit niya na seryoso ang mukha, galit na parang nagawa akong kasalanan. Iniwan ko muna si Tam at lumapit sa kanya.

Gin: "Anong ginagawa mo?"

Me: "Ano?"

Gin: "Alam mo kung anong sinasabi ko."

Me: "Eh baka naman maintindihan niya tsaka hindi ko 'yun kasalanan, hindi ako ang may gawa."

Gin: "Oo, hindi ikaw ang may gawa. Hindi ako. Pero ng mga magulang natin."

Me: "Pero mahal namin ang isa't-isa. Maiintindihan niya."

Gin: "Sigurado ka bang hindi siya magagalit? Ama niya 'yun, pamilya. Ikaw, kaibigan ka lang. Paano ka niya maiintindihan? Magagalit siya sa 'yo, lalo na sa mga magulang mo. Kakayanin ba ng ama mo ang maaaring gawin ni Tam?"

Natahimik na lamang ako.

Gin: "Pumasok ka na. Subukan mo siyang iwasan. Hindi kayo pwedeng magsama, sasaktan mo lang siya."

Nagsimula akong maglakad papasok ng bahay. Hindi ako lumilingon kahit tinatawag na niya ako. Pagpasok ko'y sumilip ako sa bintana. Nakita ang pagpupumiglas ni Tam habang pinipigilan siya ni Gin na lumapit sa bahay. Naaawa akong nakikita siyang umiiyak, pero tama si Gin. Baka mas masaktan lang siya.

Kinagabihan.

Dumalaw si Ruth sa bahay. Nadatnan niya akong umiiyak.

Ruth: "Nabalitaan ko ang nangyari. Patawarin mo sana si Gin, hindi niya alam ang kanyang ginagawa."

Me: "Hindi. Tama naman si Gin. Hindi nga siguro kami ni Tam ang para sa isa't-isa."

Ruth: "Huwag kang makinig sa mga kasinungalingang iyan Dee."

Kinuha ni Ruth ang kanyang selpon at ipinakita ang kanyang kontaks na puro babae.

Ruth: "Kilala mo ba kung sino sila? Mga anak na babae ng mga nautangan ng ama ni Jonas. Lahat ng 'yan ang dating may gusto sa kanya kaya ipinipilit siyang makipag-date sa mga ito para mabayaran ang utang.

Ibinibigay niya ang mga numero nila sa akin at sinasabing, kapag tumawag ang mga iyan sa akin--babalik siya sa akin. Nagtitiwala ako kasi alam kong hindi magpapakulong si Jonas sa nakaraan, sa nakaraan ng mga magulang niya. Kaya hindi ako nakikinig sa mga chismis dahil alam ko ang totoo.

Nakakalungkot lang na iba si Gin. Nagpakulong siya, kaya ngayon ay hindi na siya makalabas.

Kaya 'wag kang makinig sa takot, takot sa nakaraang kasalanan. Kalaban mo ang mga iyan. 'Wag kang maging si Delailah na nagtaksil kay Samson at nakinig sa mga kalaban. Lumaya ka sa nakaraan. Pakinggan mo ang puso mo Dee. Pakinggan mo ang puso dahil minsan 'yan ang nagsasabi ng totoo."

Humagulhol na lamang ako sa pag-iyak.

*Katok sa pinto*

Ruth: "Si Tam 'yan. Kanina pa siyang naghihintay sa labas ng bahay niyo. Makipag-usap ka, alam kong maiintindihan ka niya."

Pagbukas ko ng pinto ay bumungad ang nakangiting mukha ni Tam. Kahit namumugto ang mata, dama ko ang saya sa kaniyang mukha. Ngunit hindi ko napigilang maipakita ang lungkot.

Me: "Tam, patawad."

Tam: "Para taan?"

Napalunok ako ng laway at nagsimulang magkwento.

Me: "Iyon ang nangyari, kaya patawad. Kasi namatay ang papa mo dahil sa mga magulang ko, mga magulang namin. Nakagawa sila ng kasalanan dahil sa isang maling akala.

Natakot ako na baka kapag nalaman mo, magalit ka sa amin--lalo na sa akin."

Tam: "Bakit naman ako magagalit? Alam ko ang kuwento. Nagawa iyon ng mga magulang niyo dahil gutto lang nilang protektahan ang mga pamilya nila. Inakala nilang atwang si papa kati katulad ko, kakaiba rin ang kanyang ittura. Ngunit nakaraan na iyon Dee, wala nang tilbi ang magtanim pa ng galit."

Napangiti ako dahil sa mga sinabi ni Tam. Hinila niya ako at niyakap.

Tam: "Hindi mo iyon katalanan, kaya hindi ikaw, tayo, ang kailangang magbayad."

Me: "Tam... Hindi! Samson, mahal kita."

Tam: "Mahal din kita Delailah."

Napaisip ako.

Me: "Tam? Sana hindi ka maghiganti."

Tiningnan niya ako sa mukha.

Tam: "Hindi..."

Biglang may kumalabog sa loob ng bahay.

Mama: "Delailah! Ang papa mo!" Sigaw ni mama.

Agad akong tumakbo papunta sa kwarto ni papa at naabutan ko siyang nakahilata sa sahig. Hindi na humihinga. Napaupo na lamang ako at umiyak nang umiyak.

Me: "Pa! Bakit? Bakit ngayon pa?  Bakit ngayon pa na natupad ko na ang hiling mo?"

Umalingawngaw ng iyak sa buong bahay maliban sa isa.

Napatitig ako kay Samson na hindi makatingin nf diretso sa akin. Nagtaka ako at nagsimulang pumintig ng mas malakas ang puso ko. Nahagip ng aking mga mata ang nakabukas na bintana. Tumayo ako at napansing bukas din ang bintana ng kabilang bahay.

Napayuko ako at nakaramdam ng matinding kaba. Ano nga ba ang dahilan ng malakas na pagpintig ng aking puso simula pa noong unang araw ng muli nating pagkikita? Pag-ibig nga ba o takot?

Tiningnan kong muli si Samson at napabulong, "sana hindi ka maghiganti."

~wakas~

LITRATO AT POSTER NG INYONG LINGKOD

Delailah | May 3, 2018 | Bannie Bandibas