May bago na akong itawag sa kanila, sa mga samok na hindi nagapatulog sa akin sa gabi—mga MOKLA. Tapos magtapat ang orasan sa 12 midnight kay tawagin ko sila, "hoay, mga mokla, may bago akong chika!"
Kahit makapal mukha nila kasi sila na gani ang ginapansin tas ginabigyan ng time—ginaubos pa nila dugo ko and ginabiyaan sang sakit na minsan grabi pero gin-friend ko sila kay ginapakinggan nila ako sa mga reklamo ko sa kanila tapos nagakinig din ako ih. Sobra lang talaga ka sakit minsan, daw ilambos mo na ulo mo sa pader tapos mag-iyak ka hanggang makatulog—mga 1 hour before magmata ka na naman para gawin ang mga role mo sa earth. Mamayang gabi naman, usap tayo ulit while ginausap mo ang panit ko.
In this zine are some of the lamok na tuod na samok talaga at hindi makapatulog sa imo kapag nagadalaw sila. Uninvited visitors na magkalit na lang tungha nang walang pasabi. These are the author's thoughts from experiences, stories heard, and kahit mere thoughts na parang piccolo na akala mo hindi magsabog kaya ginpunit mo tapos pumutok—maingay pala, madasmagan pala ako, mapusilan pala ako kapag hindi ko gibigyan ng pansin.
Very witty and naabot talaga expectation ko as the first collection of poems na nabasa ko from the author (tho nakabasa na ako ng mga paisa-isa niyang piyesa online and from other zines)—na-excite ako basahin yong dalawa pa.
No comments:
Post a Comment