NANG PUMALAOT ANG DAHON SA LAWA

Tuesday, October 6, 2020

NANG PUMALAOT ANG DAHON SA LAWA

Nang Pumalaot ang Dahon sa Lawa
ni Bannie Bandibas
General Santos City

(Ito ang ika-33 entry sa Silap: Sulat SOX Flash Fiction Writing Contest 2020.)

Isang binatang lumaki sa siyudad—ako ‘yon. Di ko sukat akalain na mapapapayag nila akong pumunta sa isang pamayanan sa gitna ng tahimik, at madilim na kagubatan. Ang buwan, mga butuin, at lumang kandelaryo lamang ang ilaw.

Kinaladkad lang naman kasi ako ng barkada, baka pwede raw kaming kumawala muna mula sa kinagisnang selda. Magsisitapos na rin kasi kami sa kolehiyo.

Sa sobrang pagkaburyong ko’y napag-isipan kong maglakad-lakad sa labas. Hindi ako masayahing tao ngunit nakadama ako ng tuwa ng mapanood ko ang mga lumulutang na maliliit na ilaw, di ko maitago ang aking ngiti. “Mga alitaptap,” sambit ng boses mula sa aking likuran. Si Henry, ang pasimuno ng lahat. Napakunot ang aking noo ngunit tinawanan niya lamang ako. “O—hindi pa rin ba humupa ang galit mo, Rick? Teka nga, subukan mong makinig sa paligid.” Ayaw ko siyang sundin ngunit biglang may unti-unting ipinipakinig sa akin ang gubat. Parang musika. Ang ganda. “Ngayon mo sabihing nagsisisi kang sumama ka sa amin,” panghahamon niya. Binigyan ko lamang siya ng matalim na titig at nagsimulang maglakad ng mabilis papunta sa gubat.

Tinatawag niya ako ngunit unti-unti itong humihina habang papalayo ako. Naabot ko ang lawa. Ang ganda. Mapayapa.

Nakatitig lang ako sa tubig hanggang sa isang iglap ay may isang babaeng umahon mula sa tubig. Walang saplot na naglalakad patungo sa akin. Natumba ako sa aking kinatatayuan. Naging mabilis ang kanyang paglalakad hanggang sa narating niya ang kinaroroonan ko. Napapikit. Ilang saglit ay dumilat ako at bumungad ang kanyang mukha na sobrang lapit sa akin. Ang ganda. Sinubukan niyang ilapat ang mga labi niya sa labi ko ngunit iniwasan ko ito.

Bigla siyang tumayo, ramdam ko ang kaniyang pagkadismaya. “Hindi mo ba ako mahal?” sambit niya habang naglalakas paatras. Naguluhan ang aking utak sa kanyang tanong. “Maganda ako, hindi ba? Ang aking musika, natutuwa kang pakinggan? Lahat ng iyong natatanaw, ligaya ang dulot ng pagmamasid mo rito ngunit bakit hindi mo ako kayang mahalin?” dagdag niya.

Napagtanto ko ang kanyang ipinapahiwatig. “Hindi kita kayang mahalin dahil natatakot akong umalis sa aking kinagisnan. Natatakot akong hindi na paniwalaan ang mga nakasanayan. Natatakot akong husgahan at masabihang ipokrito, malabong tanggapin ang bago sa paningin. Baka pag minahal kita, ayaw ko nang lumisan—maiwanan dahil pinili ko ang aking nais,” sagot ko.

Biglang nagliwanag ang paligid. Napatingin ako sa dilag at nagsimula siyang magliyab. “Hindi! Mali ka! Kayang gamutin ng pag-ibig ang sistema at paniniwalang sarado. Ang tao, mga hayop, at lahat ng may buhay ay nasasaktan lamang dahil sa pagkakulong. Ako, ang kalikasan, ay napapahamak dahil sa paniniwala ninyong walang ibang daan. Mas makapangyarihan ang paninindigan at pag-ibig kaysa takot!” huling sinambit niya bago tuluyang naglaho.

Nanatili akong tulala sa lahat ng aking nasaksihan hanggang sa may dumating. Si Henry.

“Rick, ano’ng nangyari?” tanong niya.

“Henry, ayaw ko nang matakot,” ang tanging nasagot ko sa kanya kasabay ng pagyakap. Pagtanggap sa tunay kong nararamdaman.

Nilipad ng hangin ang tuyong dahon papunta sa tubig ng lawa at hinayaang maglakbay, pinaghilom, at pinalaya.

#SulatSOXSilap