Nagising ako sa isang malakas na tunog ng tila dalawang kahoy na pinaghampas. Bumangon ako't tatanungin na sana kita kung ano 'yon ngunit mahimbing ka pa palang natutulog. Napakaganda mo pa rin kahit pareho na tayong kumukulubot ang balat. Limampung-taon na tayong kasal pero dama ko pa rin ang init ng pagmamahal mo sa akin.
Ilang minuto ang lumipas, idinilat mo na ang iyong mga mata. Napangiti ka dahil nahuli mo akong parang tangang nakatitig sa 'yo pero hindi ako natinag. Nagpatuloy akong pinagmamasdan ang pungay ng iyong mga mata at mayumi mong labi.
Bigla kang bumangon at napakagat-labi. Hinila mo ako papalapit sa 'yo at agad hinagkan. Dama ko ang tamis ng mga sandaling iyon, parang ayaw ko nang ito'y matapos pa.
Pagkatapos mo akong halikan ay ilang segundo tayong nagkatitigan.
"Kung ang buhay ay isang pelikula, ikaw ang paborito kong tauhan." Sambit mo na sinundan ng pagtawa na tila kinikilig.
Sagot ko nama'y "kung ang buhay ay isang pelikula, ito ang paborito kong eksena." Sa pagbitaw ko ng mga katagang iyon ay napawi ang iyong kasiyahan at napalitan ng lungkot. Ako'y nabagabag sa iyong reaksyon.
"Kalimutan mo na ang eksenang ito." Sabi niya habang naluluha ang mga mata. "Pakawalan mo na ako sa mga ala-ala mo." Dagdag pa nito.
Oo nga pala, ito 'yong huling umagang nakasama kita. Huling paggising na nasilayan ko pa ang maganda mong mukha. Huling eksena bago ang mga salitang iyon ay banggitin ng mama.
"Cut! Good take!" Sigaw ng direktor sa amin.
No comments:
Post a Comment